ogon

1. Koński ogon «uczesanie kobiece, w którym dość długie włosy są ujęte wysoko i związane z tyłu przy samej głowie»: Miała orzechowe oczy i długi koński ogon. W. Kowalewski, Bóg.

2. Wlec się, iść, zostawać, znajdować się w ogonie

a) «nie dotrzymywać kroku innym, zostawać w tyle»: Czy ty zawsze musisz zostawać w ogonie? Przyśpiesz kroku (...). Roz bezp 1998.

b) «nie nadążać za rozwojem sytuacji, nie brać w czymś udziału»: (...) brytyjska służba zdrowia wlecze się w ogonie państw Zachodu (...). Polityka 39/2000.

3. Wziąć, skulić, schować, zawinąć ogon pod siebie «spotulnieć, spokornieć, stchórzyć»: (...) jak ambasador mówi, że wie z pewnego źródła, że pan nawiał, to zamilkłem, wziąłem ogon pod siebie. W. Żukrowski, Tablice.

4. Zjadać, pożerać własny ogon «działać na własną szkodę, zwłaszcza przetwarzać, powielać własną twórczość, doprowadzając ją tym do utraty wartości»: Cała sztuka współczesna (...) jest formalizowaniem. Jest pozbawiona duchowości i metafizycznego zaplecza. I w tym widzę największe zagrożenie dla sztuki dzisiejszej. Sztuka jest w kryzysie. Zaczęła zjadać własny ogon. B. Ziembicka, Rozmowy .

5. pot. Z ogonem «z nadwyżką, z okładem»: Do najbliższej wioski był jeszcze kilometr z ogonem. Roz bezp 1998.

Chwytać, łapać, trzymać itp. dwie sroki (kilka srok) za ogon zob. sroka 1.

Diabeł ogonem nakrył zob. diabeł 2.

Ktoś nie wypadł, nie wyleciał, nie wyskoczył sroce spod ogona zob. sroka 2.

Możesz (możecie) mi (mu, jej itp.) nasypać soli na ogon zob. nasypać.

Odwracać, wykręcać, wywracać kota ogonem zob. kot 6.

Przyczepić się do kogoś jak rzep do psiego ogona zob. rzep.

Ruszyć konceptem jak martwe cielę ogonem zob. cielę 4.

Trząść się jak barani ogon zob. trząść się.